Oudejaarsavond en Camarda

De volgende morgen vertrokken we uit het dorp, keken nog een maal naar de besneeuwde bergen waar het dorp tegenaan lag en reden naar L'Aquila. Deze stad was het episch centrum van de aardbeving en ook daar wacht men tot op vandaag op herstel. De grote inspanning van de overheid bestond er tot nu toe uit het omvallen van de huizen in de stad met kabels en staal te voorkomen, maar van herstel is geen sprake. Van herbouw enigszins, getuige het nieuwe houten muziekpaviljoen nabij het grote kasteel.

Inge en ik klommen langs de hekken om het verlaten deel van de stad te onderzoeken, haar eerdere liefde Jiuseppe woonde er in de jaren voor de aardbeving, maar was al verhuisd toen het mis ging.

Umberto uit Camara kwam ons tijdens ons bezoek vergezellen, hij reed ons naar de fontein met de 99 Gezichten en verzuchte graag de Roemeense uit de kerk in Rome nog eens terug te zien. De dame in kwestie bleek zich desgevraagd niets meer van deze sympathieke man te herinneren, een kwaal die vrouwen in Rome vaker treft, aldus Inge.

Op de terugweg bekeken we het nieuwe TGV-station Tiburtina, megalomaan en onvriendelijk. Het station is net als Zuid WTC bedoeld als nieuw eindstation van de HSL naar Rome, maar voelt nog wat leeg aan. Wel is er al volop te zien van de nieuwe hogesnelheidstreinen van Italo, een concurrent in dit segment van de Italiaanse ferrroviane. Ze hebben een bordeauxrode kleur en verrassend sympathieke prijzen voor de grote afstanden.
Het was oudejaarsdag maar we voelden dat niet zo – het enige dat eraan deed denken waren de rotjes die overal te koop waren – botti – maar verder merkte je het nergens aan.

In de avond, met de bus van 21:00 (!) bereikten we het huis van de moeder van Umberto en liepen van daar naar Tante, die vlakbij woonde. Hoewel het nog Rome heet is deze buitenwijk meer een dorp, ook al is het er in de jaren 60 illegaal gebouwd. Nu worden delen gelegaliseerd en is het een mooi landelijk gebied op 12 km van het centrum van Rome. Tante, oom en neef de dansleraar hadden een mooi huis met opmerkelijke kachel – die op houten pellets brandde en een afstandbediening had om meer of minder pellets in het vuur te gooien. De maaltijd bestond uit zelfgemaakte worst genaamd Vertichine en pannenkoek gevuld met champignons en Bechemel. De verse worst en vetstukjes met bruine bonen, linzen met worst en Cotegino, de verse kaas en mozzarella, de venkel met anijszaadjes en de salade olijven en gele bonen, het bleef maar komen.

Om 24.00 hr was het tijd voor champagne, met uitzicht op een klein beetje vuurwerk aan de horizon. Daarna werd het stil, de tv stond immers aan. 1,5 uur lang een rommelig en inhoudsloos programma met teveel dames die er alleen voor het uiterlijk stonden te draaien op een podium waar een zaal mensen naar zat te kijken. Blijkbaar was het een ski oord want om de zoveel minuten kwam hiervoor een reclame filmpje voorbij. Italië gebruikte oudejaarsavond om zich goed te laten betalen voor reclame voor een skigebied.
De avond eindigde dus met een nachtkaars en erg slaperige gezichten die zich huiswaarts begaven – met een stok tegen de loslopende gevaarlijke honden – dat dan weer wel.

De volgende dag was de lunch in het steenkoude huis heel lekker, en wederom zelf gemaakt. Maar nu door de moeder van Umberto, in de winter werd alleen de keuken houtgestookt en was de woonkamer ingericht als koelkast. Stond vol met eten en voelde ook echt als koelkast. In dit gebied zocht Umberto nu naar een huisje om zijn zieke vader in onder te brengen, aangezien deze een verblijf in een instelling niet waardeerde en kon betalen. 's Middags maakten we een lange wandeling door de omgeving, het bos en langs de visvijver. De film die 's avonds werd vertoond was nogal ongeloofwaardig – stromend methaan onder de aardkorst bedreigde de stad. Gevolgd door de mooie film De Truman show over de man die in een filmstudio leefde en niet wist dat zijn leven een soap was die al 10219 dagen draaide.