Italiaanse politiek volgens zwitserse journaliste

Vroeg opgestaan om mee te rennen met Robina, journalist en de huisgenote van Inge. Ze is journaliste uit Zurich en voelt zich vooral een duider van nieuws, niet een maker ervan. Na een kilometer of 7 hardlopen rond Collosseum en Circus Maximus spraken we over de risico's van het vak: ze is aangesteld als assistent van de correspondent in Rome, maar die weigert samen te werken uit angst voor de concurrentie van deze junior. Daarmee laat deze gevestigde journalist zien bang te zijn voor andere aanpak, voor het zelf op onderzoek uitgaan en voor contact met de mensen – want zijn werkwijze bestaat uit het vertalen en filteren van buitenlandse kranten. De risico's die met de werkrelatie samenhangen spelen in de werkkringen die meer met macht en invloed te maken hebben een veel grotere rol dan bij projectmanagement in de techniek. Corrupte politici stappen niet op na een uitglijder of fraude met overheidssteun of corruptie. Het lijkt alsof de italiaan niet in staat is de macht eerlijk te verdelen omdat letterlijk iedereen bezig is vooral goed voor zichzelf te zorgen en niemand voor het grotere geheel. De maffia zorgt wel voor de mensen, zeker de arme in achtergebleven gebieden, als je je ziel maar aan ze verkoopt. Daarmee is absolute macht en dreiging niet meer een middeleeuws relikwie maar werkelijkheid voor alle italianen die willen dat hun zoon een redelijke baan krijgt.

Robina kan zich ook opwinden over de Italiaanse verkiezingen. Want journalisten zagen met ongeloof aan wat een zooi er werd gemaakt van de statuur van de kandidaten – vooral door hun eigen uitspraken, vreemd genoeg. Berlusconi die zich afgelopen weekenden in een ballet met Monti nog ongeloofwaardiger heeft gemaakt dan zijn geknakte imago aan kon – maar doodleuk toch aan de verkiezingen wil meedoen. Monti die zich uitspreekt als omarmer van de democratie maar zelf alleen als minister-president wil terugkeren in de macht – alles of niets.