Nemi speleo archeologie

5e januari Voor speleo archeologe Inge een expeditiedag – zij ging met haar team, waaronder de leidster Guiseppine afdalen in de tunnel van Nemi, 1400 meter lang. Nemi heeft een kratermeer dat bekend is vanwege zijn bosaardbeienvelden, kiwi's en de 2 schepen van Nemi, gebouwd door de keizer van Rome en opgegraven in 1923. Als de schepen niet bovenwater te tillen zijn door hun broosheid – dan kunnen we altijd het meer nog leegpompen – was de verrassende aanpak. Daartoe werd de oude pre-romeinse tunnel van Nemi geschikt gemaakt voor een enorme pompactie, die jaren in beslag nam en het waterpeil met 15 meter liet dalen. De fascisten vonden de link tussen hun eigen superioriteit en die van de romeinse voorouders zo mooi dat ze het werk voortzetten en een enorm museum bouwden om de 2 schepen heen. Het waterpeil was dus definitief gezakt en de schepen lagen in de hal. In de oorlog overleefde het museum wonderwel, tot er op de laatste dagen van de oorlog iemand licht zag in de hallen 's avonds gevolgd door een vuurzee die de opgedroogde houten schepen in een oogwenk in de as legde. Kisten vol metalen spijkers zijn de enige overblijfselen, en de enorme hallen ogen dus erg leeg voor de paar vitrinekasten die er nu in het midden zijn opgesteld.

Het bezoek aan de tunnel startte met het bespreken van elkaars uitrusting. De gasten in de groep hadden zonder uitzondering nieuwe bergschoenen gekocht, de ervaren tunnelonderzoekers hadden laarzen aan. Er stond soms een klein beetje water in de tunnel, maar dat mocht geen naam hebben. De vroegere instortingen van de tunnel werden voor de waterpompen weer begaanbaar gemaakt en de 1400 meter tunnel werd in 1932 voorzien van een metalen buis die er nog steeds ligt. Het is niet overal mogelijk te staan, en vooral de bypass uit de oudheid rond een eerdere instorting is krap en erg nat. Helaas voor de schoendragers bleek er nog nooit zoveel water in de tunnel te hebben gestaan – uiteindelijk schonk iemand zijn schoenen leeg aan het andere eind van de tunnel. De dieren in de tunnel waren fascinerend – een slapende en een vliegende piripello - een vleermuis dus, die uitgebreid werd gefotografeerd en enkele wit uitgeslagen insecten, sprinkhanen die zich in het donker te ver in de tunnel hadden gewaagd en grote spinnen. Verder lagen er op de grond overblijfselen van alle tijden – van kattenkaakjes tot benen knopen tot een zool van een eerdere groep speleologen. Aan de andere kant van de vulkaan kwamen we uit in iemands tuin, groetten hem en gingen rechtsomkeert, terug naar Nemi. De schoenendragers gingen liever 4 kilometer lopen over de berg dan nog een keer die nauwe tunnel in, maar wij vlogen haast terug. Toen we allen halverwege het licht uitdeden en stil waren bleek het duister toch behoorlijk overheersend. Na afloop aten we varkensvlees in vele gedroogde vormen bij de porcetteria. hmm spekkies