Tivoli en villa Adriana - fondue in de kerk

Met de auto van de kerk naar Tivoli. Inge en ik maakten een uitstapje samen met Rebecca en Sandor. Rebecca was de invallende dominee van de Schotse Kerk van de zondag ervoor en Sandor is haar man. Ze is Nederlandse en Sandor Hongaars maar hongaars-nederlands vertaler, dus dat was zondag een verademing tijdens de preek – begrijpelijk Engels met een Nederlands accent! Qua verstaanbaarheid weer wat anders dan de Schotse voorganger Minister Willie, die doorgaans de diensten leidt. De villa van Adrianus in de door Travertin-mijnen doorsneden landstreek had een enorme oppervlakte en onder alle ruïnes zijn evenzoveel tunnels aangelegd. De keizer wilde geen zwetende of vieze slaven zien, dus daarom waren er ondergrondse tunnels aangelegd voor de logistiek. Inge toonde ons een van die tunnels in een afgesloten gebied, de scheiding tussen de boven en onderwereld. We reden van daar naar Tivoli, waar we flink hongerig aanvielen op de stukjes pizza op de zonnige terrasplekj
ken in het centrum. Het domineesechtpaar vond mijn reisplannen stoer! Ze haalden stiekem koekjes voor reisleider Inge onder het mom van – even naar de wc - .en we dachten dat ze erdoor verzwolgen waren. Maar na overhandiging werden de mooi verpakte koekjes de hele middag als trofee rondgedragen.

De streek was heel geschikt om mooie foto's te maken en het weer hielp ook mee. In Tivoli is er namelijk nog een attractie, het Renaissance paleis van de kardinaal, die wel erg luxe leefde voor een Man of the Cloth, zoals de Schotten zeggen. De tuinen en fonteinen zijn al net zo spectaculair als het Palazzo zelf, dat in iedere kamer van vloer tot plafond is versierd met schilderingen. Vooral de zaal waarin de kardinaal zelf in een fresco op de muur was afgebeeld was hilarisch omdat hij samen met een aap, precies spiegelbeeldig stond met Sandor die in de andere hoek in de deuropening poseerde, zonder aap. De zon gaf de fonteinen het aanzien van bruisende coca cola en om half vijf startte automatisch het muziekorgel dat door waterkracht werd aangedreven. De 100 gezichten van de waterspuwers maakten van de tuin iets heel bijzonders. Toch had het geheel iets tragisch, aangezien de kardinaal werd gepasseerd voor de baan van paus en ook al geen burgemeester van Rome mocht worden. Daarom maakte hij in zijn eigen tuin Rome na in miniatuur uit heggetjes en beeldjes, en de wandeling door de tuin strekte zich zo uit van Rome naar Tivoli – en zo kon hij in ieder geval figuurlijk zijn stad doorkruisen als vorst en leider.

De maaltijd s' avonds was op het logeeradres van Rebecca en Sandor - de pastorie boven de kerkzaal. Op het menu stonden kaas- en daarna chocoladefondue, en nooit eerder werd een kerstpakket, in dit geval van de personeelsvereniging van Arcadis, zo dankbaar gebruikt.